Het was in de slotakte, de beroemde gekke scene, dat Claycomb in haar eigen kwam. Hier was ze in de totale controle over haar middelen. Ze zong uitstekend, maar het was niet zomaar een vocale oefening. Met een stem meer lyrische dan coloratura, gebruikte ze elke rollade, elke triller, elke hoge noot een aspect van de heldin mentale toestand af te bakenen. Het was het werk van een zeer intelligente zingende actrice die erin slaagde om belichamen een personage dat niet zo duidelijk werd getrokken door de componist en librettist. Claycomb ingenieuze ingevuld de meeste gaten.

-Robert Croan

—Read entire review here—